45

                                                                    Natalia
-Mogę wejść?-głos Andreasa rozlega się od drzwi i nie czekając na moją odpowiedź , siada obok mnie.
-Dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane Andi?
-Nie mam pojęcia.Wiem że to ja namawiałem Cię żebyś spróbowała z Markusem.Nie sądziłem że Selina się tu zjawi i znowu wszystko się skomplikuje.
-Co ja mam robić?
-Wydaje mi się że powinnaś jednak dać szansę Richardowi.Kochasz go mimo wszystko.
-Kolejną ?Boję się, dobrze wiesz jak to się zawsze kończy.
-Spytał czy może zostać na kilka dni, zgodziłem się.
-To Twój dom Andreas, nie musisz mi się tłumaczyć.
-Ja po prostu wiem że Wy nadal chcecie być ze sobą,tylko pogubiliście się w tym wszystkim.
-To że czegoś chcemy , nie znaczy że musimy to mieć.
-Porozmawiaj z nim przynajmniej, bez złości i wzajemnych oskarżeń.
-Przepraszam , chcę iść pod prysznic i się położyć-wstaję szybko nie mając ochoty dłużej rozmawiać, i idę w stronę łazienki.Staję pod strumieniem gorącej wody,próbując sobie wszystko poukładać.Niestety mam wrażenie że kolejny raz nawaliłam, dopiero co postanowiłam dać szansę Markusowi pod wpływem słów Andreasa.Dałam mu kolejną złudną nadzieję, zdaję sobie sprawę że zachowuję się nie lepiej niż Richard.Bawię się uczuciami Markusa, bo tak mi wygodnie,zachowuję się jak pieprzona egoistka myśląca tylko o sobie.Wykorzystuję go od dawna żeby tylko zmniejszyć swoje cierpienie, nie licząc się wcale z jego uczuciami.A on ciągle przy mnie jest , znosi moje humory i moją miłość do Richarda.Czeka cierpliwie wiedząc że tak naprawdę nie ma szans żeby cokolwiek się zmieniło.
                                                                                 Richard
Przechodzę koło jej pokoju i widzę samego Andreasa karmiącego małą, bez zastanowienia wchodzę i biorę ją na ręce.
-Myślisz że da się to jeszcze poskładać w całość?-pytam przyjaciela .
-Nie mam pojęcia Richard, Natalia  ma w sobie tyle złości i żalu że czasami zastanawiam się jak daje sobie z tym wszystkim radę.
-Czy ona  i Markus?Czy oni są razem?
-Jeszcze nie , ale nie będę Cię okłamywał.To ja w dużej części namawiałem ją do tego żeby w końcu spróbowała.Ona przy nim przynajmniej na chwilę zapomina.Spędził tu dwie noce poprzedzające przyjazd Seliny.
-Czy oni?-przerywam ze złością wpatrując się w niego.
-Nie wiem , nie spałem z nimi w pokoju-wybucha śmiechem-ale wydaje mi się że nie.Nie powinienem Ci chyba tego mówić, ale powiedziała mi,  że nie potrafi wyrzucić Cię ze swojej głowy.Musisz być cholernie cierpliwy jak Ci na niej naprawdę zależy.
-Zależy , dobrze o tym wiesz.
-To walcz,ona Cię kocha, tylko bardzo się boi-Andreas podnosi się i wychodzi.A ja odkładam małą do łóżeczka i siadam na łóżku .
Natalia już po kilku minutach staje w drzwiach,w mojej koszulce którą  zostawiłem w jej pokoju w Wiśle po naszej pierwszej nocy.Z mokrych włosów kapie jej woda, mieszając się ze łzami na jej twarzy.Wpatruje się we mnie pustym wzrokiem , kładzie się na łóżku i naciąga na siebie kołdrę.
Nie zastanawiając się długo kładę się przy niej i odwracam ją do siebie.
-Mogę zostać na noc przy Lenie?
-To Twoja córka, nie mogę Ci zabronić.
-A przy Tobie?-pytam cicho , patrząc jej w oczy.
-A jak powiem że nie ,to sobie pójdziesz?-pyta mrużąc oczy.
-Nigdy już sobie nie pójdę-patrzy na mnie chwilę i zrezygnowana kręci głową.Odwraca się szybko i po kilku minutach zasypia , a ja znów wpatruję się w jej plecy,szczęśliwy że mnie stąd nie wyrzuciła.

Budzę się za kilka godzin , gdy na dworze jest jeszcze ciemno, Natalia śpi na moim ramieniu odwrócona tyłem, obejmuję ją drugą ręką i czuję ogarniające mnie podniecenie.Tak bardzo mi jej brakowało  ,wsuwam delikatnie  rękę pod cienki materiał koszulki i dotykam jej piersi.Z jej ust wydobywa się jęk , a ja czuję że drżę na całym ciele.Odwraca się po chwili i odnajduje moje usta, jej ręce oplatają moją szyję ,czuję ciepło jej ciała gdy przyciąga mnie do siebie.Wsuwa się pode mnie bez zastanowienia ,zrzucając jednocześnie koszulkę, a ja chciałbym żeby ta chwila trwała wiecznie.Błądzę ustami po jej ciele,starając się zapanować na coraz większym pożądaniem, gdy z łóżeczka dobiega cichy płacz Leny.Odpycha mnie natychmiast i zbiera z podłogi swoje rzeczy.
-Możesz się nią zająć-rzuca smutno i znika za drzwiami łazienki.

Komentarze

  1. Camille30 listopada 2017 17:20

    Relacja Natalii i Richarda, jest tak bardzo skomplikowana, że sami się w niej gubią.
    Natalia wciąż nie ma pojęcia, co powinna zrobić. Widać, że jest tym wszystkim wykończona i coraz gorzej to znosi. Liczę na to, że niedługo w końcu na coś się ostatecznie zdecydują i uporają z całą tą sytuacją.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Epilog

                                                                     Natalia Markus podchodzi z uśmiechem i spogląda mi prosto w oczy,a ja wiem , jestem pewna że nie zostawi tego dla siebie. -Naprawdę nie przeszkadza Ci że ze mną spała?-zwraca się do Richarda , a ja zamieram-że to ze mną spędziła ostatnie tygodnie i chciała to zrobić kolejny raz? Wpatruję się w nich obu i przez chwilę widzę złość na twarzy Richarda, po chwili przyciąga mnie do siebie i odzywa się spokojnie. -Nie , Markus.Nie przeszkadza mi , wiesz dlaczego?Bo to mnie kocha..I nawet gdyby przespała się z Tobą setkę razy nigdy pokochałaby Ciebie  tak mocno jak kocha mnie-składa no moich ustach delikatny pocałunek i ciągnie mnie do stolika.Odwracam się jeszcze i mówię cicho do Markusa. -W sumie to dziękuję, teraz Richard już wie wszystko i nie muszę się martwić co zrobi z tą wiedzą. Śniadanie upływa w miłej atmosferze, choć jestem pewna że czeka mnie rozmowa z Richardem, wiem że nie mogę tego tak zostawić. -Pogad
Czytaj więcej

36

                                                                   Natalia Podjeżdżamy pod hotel jako jedni z pierwszych,Laurze ze szczęścia znów nie zamyka się buzia , mam wrażenie że jest tak jak kilka miesięcy temu.Wrzucamy tylko walizki do pokoju i Andreas już ciągnie mnie na dół. -Musisz coś zjeść-chwyta mnie za rękę, a ja boję się że każdy kto tylko na mnie spojrzy od razu dowie się o dziecku. -Poczekaj-wygrzebuję z jego torby bluzę i wciągam na siebie. -Nikt nawet nie zauważy, przecież jesteś szczuplejsza niż byłaś.A w mojej bluzie wyglądasz jakbyś nie jadła od kilku miesięcy-kręci głową ze złością. Ze strachem wchodzę za nimi do hotelowej restauracji, wydaje mi się że wszystkie głowy zwrócone są w naszą stronę.Szybkim spojrzeniem omiatam salę , widzę że z niemieckiej ekipy nie ma jeszcze nikogo i oddycham z ulgą.Gdy mój wzrok zatrzymuje się na Ewie, mimowolnie uśmiecham się i po chwili już tonę w jej objęciach. -Wiedziałam , byłam pewna że w końcu się pokażesz-śmieje się
Czytaj więcej

18

                                                                           Richard -Nie wierzę własnym oczom-głos Ewy świdruje mi w uszach , a ja patrzę jak sparaliżowany gdy usta Markusa dotykają jej , a ona się nie odsuwa-to zaszło już za daleko Richard.Zrób coś. -Teraz mi to mówisz?Jakoś niedawno nie chciałaś nawet ze mną rozmawiać. -Bo zachowałeś się jak dupek.Ale teraz widzę że Ci na niej zależy. -Teraz to ja już nie wiem czy chcę żeby mi na niej zależało. -Oj proszę Cię , nie wygłupiaj się , przerwij to póki jeszcze możesz bo oboje będziecie tego żałować. Chcę wstać i iść do niej , ale widzę jak razem się podnoszą i idą w stronę windy.Jego wzrok przesuwa się po jej ciele, nie mam ochoty nawet myśleć że idą razem do niego. -Ona już zdecydowała. -Weź się w garść -warczy na mnie-może każde idzie do siebie.Idź za nią. Wjeżdżam na górę i widzę ją pod swoim pokojem, siedzi na podłodze ze spuszczoną głową , słyszę że płacze.Kucam przy niej , mimo całej złości serce pęka mi z ż
Czytaj więcej