1

                                                                    Natalia
-Chodź szybko, zaraz będzie Andi-słyszę wrzask mojej prawie dwunastolatki.
-Młoda nie mam czasu, wiesz o tym-uśmiecham się do niej ,ale wchodzę do pokoju i siadam przy niej ściskając kciuki za jej idola.
Od najmłodszych lat obie kibicujemy naszym skoczkom, kłócąc się tylko który z naszych ulubieńców ma wygrać .Dla mnie od zawsze liczy się tylko nasza drużyna, Laura z uporem kibicuje wszystkim Niemcom.
Wietrzne warunki pozwalają rozegrać tylko jedną serię zawodów, Andi kończy na drugim miejscu.
-Widzisz , mówiłam jest najlepszy-śmieje się-gdyby pozwolili im skakać w drugiej serii pewno byłby pierwszy.
-Kochana po dekoracji, wracaj na ziemię.Jutro czeka Cię klasówka z matmy.
-To niesprawiedliwe.Oni mają już wakacje-rzuca ze złością.
-A Ty będziesz miała za trzy miesiące, wtedy gdy oni będą się już musieli przygotowywać do SGP-mrugam do niej.
-Damy radę pojechać do Wisły?Błagam Cię -robi maślane oczy i uśmiecha się do mnie.
-Nie wiem Laura, wiesz że nie mamy na to pieniędzy-nie zarabiałam mało, miałyśmy trochę oszczędności , ale taki wyjazd to jednak wydatek.
-Mamo proszę.Przecież to niedaleko.
-Ale bilety kosztują , noclegi też -nie mam siły tłumaczyć jej tego kolejny raz.Wiem że to jej marzenie, moje zresztą też .Zaganiam ją do lekcji , widząc że jest niepocieszona .Tak bardzo chcę spełnić jej prośbę.Siadam do laptopa , w przypływie emocji , nie bardzo zastanawiając się co robię w kilka chwil kupuję bilety.I tak miałam kupić  jakiś prezent na jej czerwcowe urodziny, myślę usprawiedliwiając swoją rozrzutność.

Kilka miesięcy później.

Odsłaniam zasłony i do pokoju Laury wlewa się słońce .
-Wstawaj młoda.Wszystkiego najlepszego-całuję ją w czubek głowy wręczając jej kopertę.
-Co to za prezent?-śmieje się rozrywając ją szybko.Gdy na  kolana wypadają jej bilety, widzę jak oczy rozszerzają jej się ze zdumienia ,a na twarzy pojawia się uśmiech.
-Jesteś najlepsza , kocham Cię z całej siły-jej ręce owijają się wokół mojej szyi. Jej radość jest dla mnie bezcenna , warta każdej wydanej złotówki.

Komentarze

  1. Camille20 października 2017 08:04

    Natalia sprawiła wielką radość Laurze tymi biletami, widać że jest dobrą matką. Jestem pewna, że podczas zawodów w Wiśle, wiele się wydarzy.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Epilog

                                                                     Natalia Markus podchodzi z uśmiechem i spogląda mi prosto w oczy,a ja wiem , jestem pewna że nie zostawi tego dla siebie. -Naprawdę nie przeszkadza Ci że ze mną spała?-zwraca się do Richarda , a ja zamieram-że to ze mną spędziła ostatnie tygodnie i chciała to zrobić kolejny raz? Wpatruję się w nich obu i przez chwilę widzę złość na twarzy Richarda, po chwili przyciąga mnie do siebie i odzywa się spokojnie. -Nie , Markus.Nie przeszkadza mi , wiesz dlaczego?Bo to mnie kocha..I nawet gdyby przespała się z Tobą setkę razy nigdy pokochałaby Ciebie  tak mocno jak kocha mnie-składa no moich ustach delikatny pocałunek i ciągnie mnie do stolika.Odwracam się jeszcze i mówię cicho do Markusa. -W sumie to dziękuję, teraz Richard już wie wszystko i nie muszę się martwić co zrobi z tą wiedzą. Śniadanie upływa w miłej atmosferze, choć jestem pewna że czeka mnie rozmowa z Richardem, wiem że nie mogę tego tak zostawić. -Pogad
Czytaj więcej

36

                                                                   Natalia Podjeżdżamy pod hotel jako jedni z pierwszych,Laurze ze szczęścia znów nie zamyka się buzia , mam wrażenie że jest tak jak kilka miesięcy temu.Wrzucamy tylko walizki do pokoju i Andreas już ciągnie mnie na dół. -Musisz coś zjeść-chwyta mnie za rękę, a ja boję się że każdy kto tylko na mnie spojrzy od razu dowie się o dziecku. -Poczekaj-wygrzebuję z jego torby bluzę i wciągam na siebie. -Nikt nawet nie zauważy, przecież jesteś szczuplejsza niż byłaś.A w mojej bluzie wyglądasz jakbyś nie jadła od kilku miesięcy-kręci głową ze złością. Ze strachem wchodzę za nimi do hotelowej restauracji, wydaje mi się że wszystkie głowy zwrócone są w naszą stronę.Szybkim spojrzeniem omiatam salę , widzę że z niemieckiej ekipy nie ma jeszcze nikogo i oddycham z ulgą.Gdy mój wzrok zatrzymuje się na Ewie, mimowolnie uśmiecham się i po chwili już tonę w jej objęciach. -Wiedziałam , byłam pewna że w końcu się pokażesz-śmieje się
Czytaj więcej

18

                                                                           Richard -Nie wierzę własnym oczom-głos Ewy świdruje mi w uszach , a ja patrzę jak sparaliżowany gdy usta Markusa dotykają jej , a ona się nie odsuwa-to zaszło już za daleko Richard.Zrób coś. -Teraz mi to mówisz?Jakoś niedawno nie chciałaś nawet ze mną rozmawiać. -Bo zachowałeś się jak dupek.Ale teraz widzę że Ci na niej zależy. -Teraz to ja już nie wiem czy chcę żeby mi na niej zależało. -Oj proszę Cię , nie wygłupiaj się , przerwij to póki jeszcze możesz bo oboje będziecie tego żałować. Chcę wstać i iść do niej , ale widzę jak razem się podnoszą i idą w stronę windy.Jego wzrok przesuwa się po jej ciele, nie mam ochoty nawet myśleć że idą razem do niego. -Ona już zdecydowała. -Weź się w garść -warczy na mnie-może każde idzie do siebie.Idź za nią. Wjeżdżam na górę i widzę ją pod swoim pokojem, siedzi na podłodze ze spuszczoną głową , słyszę że płacze.Kucam przy niej , mimo całej złości serce pęka mi z ż
Czytaj więcej