45

                                                                    Natalia
-Mogę wejść?-głos Andreasa rozlega się od drzwi i nie czekając na moją odpowiedź , siada obok mnie.
-Dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane Andi?
-Nie mam pojęcia.Wiem że to ja namawiałem Cię żebyś spróbowała z Markusem.Nie sądziłem że Selina się tu zjawi i znowu wszystko się skomplikuje.
-Co ja mam robić?
-Wydaje mi się że powinnaś jednak dać szansę Richardowi.Kochasz go mimo wszystko.
-Kolejną ?Boję się, dobrze wiesz jak to się zawsze kończy.
-Spytał czy może zostać na kilka dni, zgodziłem się.
-To Twój dom Andreas, nie musisz mi się tłumaczyć.
-Ja po prostu wiem że Wy nadal chcecie być ze sobą,tylko pogubiliście się w tym wszystkim.
-To że czegoś chcemy , nie znaczy że musimy to mieć.
-Porozmawiaj z nim przynajmniej, bez złości i wzajemnych oskarżeń.
-Przepraszam , chcę iść pod prysznic i się położyć-wstaję szybko nie mając ochoty dłużej rozmawiać, i idę w stronę łazienki.Staję pod strumieniem gorącej wody,próbując sobie wszystko poukładać.Niestety mam wrażenie że kolejny raz nawaliłam, dopiero co postanowiłam dać szansę Markusowi pod wpływem słów Andreasa.Dałam mu kolejną złudną nadzieję, zdaję sobie sprawę że zachowuję się nie lepiej niż Richard.Bawię się uczuciami Markusa, bo tak mi wygodnie,zachowuję się jak pieprzona egoistka myśląca tylko o sobie.Wykorzystuję go od dawna żeby tylko zmniejszyć swoje cierpienie, nie licząc się wcale z jego uczuciami.A on ciągle przy mnie jest , znosi moje humory i moją miłość do Richarda.Czeka cierpliwie wiedząc że tak naprawdę nie ma szans żeby cokolwiek się zmieniło.
                                                                                 Richard
Przechodzę koło jej pokoju i widzę samego Andreasa karmiącego małą, bez zastanowienia wchodzę i biorę ją na ręce.
-Myślisz że da się to jeszcze poskładać w całość?-pytam przyjaciela .
-Nie mam pojęcia Richard, Natalia  ma w sobie tyle złości i żalu że czasami zastanawiam się jak daje sobie z tym wszystkim radę.
-Czy ona  i Markus?Czy oni są razem?
-Jeszcze nie , ale nie będę Cię okłamywał.To ja w dużej części namawiałem ją do tego żeby w końcu spróbowała.Ona przy nim przynajmniej na chwilę zapomina.Spędził tu dwie noce poprzedzające przyjazd Seliny.
-Czy oni?-przerywam ze złością wpatrując się w niego.
-Nie wiem , nie spałem z nimi w pokoju-wybucha śmiechem-ale wydaje mi się że nie.Nie powinienem Ci chyba tego mówić, ale powiedziała mi,  że nie potrafi wyrzucić Cię ze swojej głowy.Musisz być cholernie cierpliwy jak Ci na niej naprawdę zależy.
-Zależy , dobrze o tym wiesz.
-To walcz,ona Cię kocha, tylko bardzo się boi-Andreas podnosi się i wychodzi.A ja odkładam małą do łóżeczka i siadam na łóżku .
Natalia już po kilku minutach staje w drzwiach,w mojej koszulce którą  zostawiłem w jej pokoju w Wiśle po naszej pierwszej nocy.Z mokrych włosów kapie jej woda, mieszając się ze łzami na jej twarzy.Wpatruje się we mnie pustym wzrokiem , kładzie się na łóżku i naciąga na siebie kołdrę.
Nie zastanawiając się długo kładę się przy niej i odwracam ją do siebie.
-Mogę zostać na noc przy Lenie?
-To Twoja córka, nie mogę Ci zabronić.
-A przy Tobie?-pytam cicho , patrząc jej w oczy.
-A jak powiem że nie ,to sobie pójdziesz?-pyta mrużąc oczy.
-Nigdy już sobie nie pójdę-patrzy na mnie chwilę i zrezygnowana kręci głową.Odwraca się szybko i po kilku minutach zasypia , a ja znów wpatruję się w jej plecy,szczęśliwy że mnie stąd nie wyrzuciła.

Budzę się za kilka godzin , gdy na dworze jest jeszcze ciemno, Natalia śpi na moim ramieniu odwrócona tyłem, obejmuję ją drugą ręką i czuję ogarniające mnie podniecenie.Tak bardzo mi jej brakowało  ,wsuwam delikatnie  rękę pod cienki materiał koszulki i dotykam jej piersi.Z jej ust wydobywa się jęk , a ja czuję że drżę na całym ciele.Odwraca się po chwili i odnajduje moje usta, jej ręce oplatają moją szyję ,czuję ciepło jej ciała gdy przyciąga mnie do siebie.Wsuwa się pode mnie bez zastanowienia ,zrzucając jednocześnie koszulkę, a ja chciałbym żeby ta chwila trwała wiecznie.Błądzę ustami po jej ciele,starając się zapanować na coraz większym pożądaniem, gdy z łóżeczka dobiega cichy płacz Leny.Odpycha mnie natychmiast i zbiera z podłogi swoje rzeczy.
-Możesz się nią zająć-rzuca smutno i znika za drzwiami łazienki.

Komentarze

  1. Camille30 listopada 2017 17:20

    Relacja Natalii i Richarda, jest tak bardzo skomplikowana, że sami się w niej gubią.
    Natalia wciąż nie ma pojęcia, co powinna zrobić. Widać, że jest tym wszystkim wykończona i coraz gorzej to znosi. Liczę na to, że niedługo w końcu na coś się ostatecznie zdecydują i uporają z całą tą sytuacją.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

43

                                                                        Natalia -Tęskniłam za rozmowami z Tobą-Selina wpatruje się we mnie z uśmiechem,jest środek nocy ,a my ciągle nie potrafimy się nagadać. -Ja też, ale nie potrafiłam się przemóc żeby do Ciebie zadzwonić.Wszystko co tylko wiązało się z Twoim bratem wywoływało ból nie do zniesienia. -A teraz?Przestało już boleć? -Teraz wydaje mi się że ten ból jest częścią mojego życia.Pogodziłam się z tym,chyba nie miałam wyjścia-spoglądam na śpiącą Lenę i uśmiecham się smutno. -Pewno nie było Ci łatwo? -Gdyby nie Andreas i jego mama,nie mam pojęcia co by się stało.Pierwsze miesiące były najgorsze, robiłam wszystko żeby się jej pozbyć.Nie chciałam jej,Andreas zmuszał mnie do jedzenia ,większość i tak zwracałam od razu.Dopiero w Willingen,gdy prawie ją straciłam,,zrozumiałam że ją kocham. -Co teraz,Natalia?Co z moim bratem? -Nic,Selina.My nie potrafimy być ze sobą. -Daj spokój, bez siebie też nie. -Niepotrzebnie mnie znalazła
Czytaj więcej

Prolog

                                                                                 Natalia Moje życie rozsypało się wtedy ,kiedy tak naprawdę dopiero powinno się zacząć,wtedy kiedy koleżanki ze szkoły zaczęły spotykać się z chłopakami i biegać na imprezy. Miałam 15 lat gdy urodziłam Laurę. Cały mój ułożony świat legł w gruzach.Nie chciałam jej , nie potrzebowałam, miałam wrażenie że zabrała mi wszystko.Piłam, kradłam i staczałam się na samo dno.Pewno gdyby nie rodzice ,zabraliby ją ode mnie.Tego własnie wtedy chciałam.Żeby ktoś mnie od niej uwolnił.Dopiero po pewnym czasie , gdy Laura miała już może dwa latka zrozumiałam że nie jest niczemu winna.To ja nawaliłam , a nie ta mała bezbronna istotka.Wiedziałam że muszę się wziąć w garść , jak nie dla siebie to dla niej.Skończyłam szkołę,zapisałam się na zaoczne studia i znalazłam dość dobrą  pracę.Gdy Laura miała 10 lat zostałyśmy same.Życie rozsypało mi się po raz kolejny gdy moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.Wiedziałam że nie mo
Czytaj więcej

47

                             Natalia -Dziękuję  Ci bardzo  Andreas -wpadam że złością do swojego  pokoju  i rzucam się na przyjaciela. -Nie  ma za co kochana-wybucha śmiechem  jakby w ogóle nie widział mojej wściekłości . -Myślałam że jesteś po mojej stronie-patrzę na niego z wyrzutem. -Raczej po Waszej , no nie złość  się-przytula mnie do siebie i całuje w czoło. -Dlaczego to zrobiłeś?- siadam na łóżku  podciągając nogi pod brodę. -Kochacie się Natalia, to chyba wystarczający powód. -Seks niczego nie zmienia Andreas,nie będziemy razem. -Nie wydaje Ci się że  już wystarczy?Że  już dość się wycierpiałaś? -Przypominam Ci przez kogo . -Przez Waszą  głupotę i przez głupie niedomówienia . -Nieważne  Andreas.Chcę zostać sama-patrzę za nim jak wychodzi i zastanawiam się co robić.Nie da się ukryć że kocham Richarda całym sercem , nie wyobrażam sobie życie bez niego,nie potrafię bez niego w ogóle funkcjonować,jest mi potrzebny w każdej sekundzie, mam wrażenie że bez niego nawet oddy
Czytaj więcej