Epilog

                                                                     Natalia
Markus podchodzi z uśmiechem i spogląda mi prosto w oczy,a ja wiem , jestem pewna że nie zostawi tego dla siebie.
-Naprawdę nie przeszkadza Ci że ze mną spała?-zwraca się do Richarda , a ja zamieram-że to ze mną spędziła ostatnie tygodnie i chciała to zrobić kolejny raz?
Wpatruję się w nich obu i przez chwilę widzę złość na twarzy Richarda, po chwili przyciąga mnie do siebie i odzywa się spokojnie.
-Nie , Markus.Nie przeszkadza mi , wiesz dlaczego?Bo to mnie kocha..I nawet gdyby przespała się z Tobą setkę razy nigdy pokochałaby Ciebie  tak mocno jak kocha mnie-składa no moich ustach delikatny pocałunek i ciągnie mnie do stolika.Odwracam się jeszcze i mówię cicho do Markusa.
-W sumie to dziękuję, teraz Richard już wie wszystko i nie muszę się martwić co zrobi z tą wiedzą.
Śniadanie upływa w miłej atmosferze, choć jestem pewna że czeka mnie rozmowa z Richardem, wiem że nie mogę tego tak zostawić.
-Pogadamy ?-spoglądam na niego , gdy tylko wchodzimy do pokoju i siadam na łóżku.
-Coś się stało?-pyta jakby w ogóle nie wiedział o czym mówię.
-Chodzi o Markusa, Richard.O to co powiedział.
-No chyba wyraźnie mu odpowiedziałem-śmieje się .
-Bałam się że będziesz wściekły.
-Nie byliśmy wtedy razem Natalia.On był przy Tobie wtedy , kiedy to ja powinienem być.Tylko do siebie mogę mieć pretensje.
-A jak on ciągle nie da mi spokoju?
-Nie martw się, w końcu mu się znudzi-przyciąga mnie do siebie i całuje mnie zachłannie kładąc na łóżku.
-Chyba musisz iść na trening-wybucham śmiechem , ale przytulam się do niego jeszcze mocniej.
-Kocham Cię, wiesz?Od pierwszego dnia w którym Cię ujrzałem-szepcze mi wprost do ucha, a ja wiem że mówi prawdę, nie wiem skąd ale jestem tego pewna.
                                                                   Richard
Na początku gdy Markus do nas podszedł wściekłem się, ale po chwili przypomniałem sobie jak wyglądały ostatnie miesiące bez niej i stwierdziłem że nie warto.Nie ma sensu rozpamiętywać tego co było, nie jestem w stanie zmienić tego wszystko .Za to mam szansę nie spieprzyć tego co będzie.
-Też Cię kocham i nigdy nie przestanę-mówi cicho ,patrząc mi w oczy i jestem pewny że w końcu mi uwierzyła, że teraz nikt i nic już nie stanie nam na przeszkodzie.
-Załatwiłem mieszkanie blisko Andreasa, żeby Laura znów nie musiała zmieniać szkoły-rzucam tylko, a ona wybucha śmiechem.
-Skąd wiedziałeś że do Ciebie wrócę?
-Bo nie potrafisz beze mnie żyć, tak samo jak ja bez Was.
-I naprawdę chcesz się z nami męczyć do końca życia?-spogląda na mnie uśmiechając się.
-A nawet dłużej,nie wyobrażam sobie że mogłoby być inaczej.Wydaje mi się że wiedziałem o tym już wtedy pod hotelem, tylko nie przyjmowałem tego na początku do wiadomości.
Wtula się w moje ramiona,dotykając swoimi ustami moich i cały świat przestaje istnieć, nic się nie liczy tylko ona i wiem że to nigdy już się nie zmieni, że zostanie tak na zawsze.


Komentarze

  1. Camille6 grudnia 2017 20:44

    Bardzo się cieszę z takiego zakończenia. Po tym, co przeszli zdecydowanie zasłużyli na happy end. Bałam się reakcji Richarda na słowa Markusa, który tak jak myślałam nie zaakceptował wyboru Natalii i nie pogodził się z jej decyzją. Na szczęście obyło się bez kolejnego dramatu. A mina Markusa musiała być bezcenna, po odpowiedzi Richarda. 😀
    Wciąż nie mogę uwierzyć, że to epilog tego opowiadania. Będzie mi ich wszystkich brakowało.
    Na koniec, chciałabym Ci pogratulować i podziękować. Stworzyłaś naprawdę świetną historię z wciągającą fabułą i wielokrotnymi zwrotami akcji. Tutaj nawet przez moment nie było nudno. Dodatkowo rozdziały pojawiały się codziennie, za co także należą ci się duże pokłony. 😊 Mam nadzieję, że masz jeszcze wiele pomysłów i w przyszłości powstanie niejedna taka historia jak ta.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. julka6 grudnia 2017 20:58

      Dziękuję 😊Fajnie się pisze jak się wie że ktoś czyta i komuś się podoba😊Twoje komentarze są bardzo motywujące. Ja też jak zawsze miałam problem się rozstać z bohaterami, no ale cóż nie mogę ich męczyć bez końca 😉Coś tam pomału rodzi mi się w głowie,może troszkę innego niż to ,ale z nieodłącznymi Niemcami w roli głównej😊🇩🇪 Z nimi też nie mogę się rozstać 😉

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

43

                                                                        Natalia -Tęskniłam za rozmowami z Tobą-Selina wpatruje się we mnie z uśmiechem,jest środek nocy ,a my ciągle nie potrafimy się nagadać. -Ja też, ale nie potrafiłam się przemóc żeby do Ciebie zadzwonić.Wszystko co tylko wiązało się z Twoim bratem wywoływało ból nie do zniesienia. -A teraz?Przestało już boleć? -Teraz wydaje mi się że ten ból jest częścią mojego życia.Pogodziłam się z tym,chyba nie miałam wyjścia-spoglądam na śpiącą Lenę i uśmiecham się smutno. -Pewno nie było Ci łatwo? -Gdyby nie Andreas i jego mama,nie mam pojęcia co by się stało.Pierwsze miesiące były najgorsze, robiłam wszystko żeby się jej pozbyć.Nie chciałam jej,Andreas zmuszał mnie do jedzenia ,większość i tak zwracałam od razu.Dopiero w Willingen,gdy prawie ją straciłam,,zrozumiałam że ją kocham. -Co teraz,Natalia?Co z moim bratem? -Nic,Selina.My nie potrafimy być ze sobą. -Daj spokój, bez siebie też nie. -Niepotrzebnie mnie znalazła
Czytaj więcej

Prolog

                                                                                 Natalia Moje życie rozsypało się wtedy ,kiedy tak naprawdę dopiero powinno się zacząć,wtedy kiedy koleżanki ze szkoły zaczęły spotykać się z chłopakami i biegać na imprezy. Miałam 15 lat gdy urodziłam Laurę. Cały mój ułożony świat legł w gruzach.Nie chciałam jej , nie potrzebowałam, miałam wrażenie że zabrała mi wszystko.Piłam, kradłam i staczałam się na samo dno.Pewno gdyby nie rodzice ,zabraliby ją ode mnie.Tego własnie wtedy chciałam.Żeby ktoś mnie od niej uwolnił.Dopiero po pewnym czasie , gdy Laura miała już może dwa latka zrozumiałam że nie jest niczemu winna.To ja nawaliłam , a nie ta mała bezbronna istotka.Wiedziałam że muszę się wziąć w garść , jak nie dla siebie to dla niej.Skończyłam szkołę,zapisałam się na zaoczne studia i znalazłam dość dobrą  pracę.Gdy Laura miała 10 lat zostałyśmy same.Życie rozsypało mi się po raz kolejny gdy moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.Wiedziałam że nie mo
Czytaj więcej

47

                             Natalia -Dziękuję  Ci bardzo  Andreas -wpadam że złością do swojego  pokoju  i rzucam się na przyjaciela. -Nie  ma za co kochana-wybucha śmiechem  jakby w ogóle nie widział mojej wściekłości . -Myślałam że jesteś po mojej stronie-patrzę na niego z wyrzutem. -Raczej po Waszej , no nie złość  się-przytula mnie do siebie i całuje w czoło. -Dlaczego to zrobiłeś?- siadam na łóżku  podciągając nogi pod brodę. -Kochacie się Natalia, to chyba wystarczający powód. -Seks niczego nie zmienia Andreas,nie będziemy razem. -Nie wydaje Ci się że  już wystarczy?Że  już dość się wycierpiałaś? -Przypominam Ci przez kogo . -Przez Waszą  głupotę i przez głupie niedomówienia . -Nieważne  Andreas.Chcę zostać sama-patrzę za nim jak wychodzi i zastanawiam się co robić.Nie da się ukryć że kocham Richarda całym sercem , nie wyobrażam sobie życie bez niego,nie potrafię bez niego w ogóle funkcjonować,jest mi potrzebny w każdej sekundzie, mam wrażenie że bez niego nawet oddy
Czytaj więcej