26

                                                                  Richard
Budzę się rano z okropnym bólem głowy,z każdą sekundą w której przypominam sobie wczorajszy wieczór ból jest jeszcze większy.Wpatruję się w porozrzucane na podłodze jej ciuchy i zastanawiam się jak mogło mi w ogóle przyjść do głowy że coś stąd zabrała.Widzę przed oczami jej twarz, jej błękitne oczy pełne łez gdy chciałem ją tylko upokorzyć i zaspokoić siebie.Bez słowa oddała mi się, tak bardzo pragnąc mojej bliskości.Wiem że jedyne co muszę zrobić to biec do niej i błagać ją o wybaczenie.Jeżeli jeszcze będzie chciała ze mną rozmawiać.Delikatne pukanie do drzwi rozrywa moją głowę od środka.Po chwili w drzwiach staje Laura i szybkim spojrzeniem omiata pokój.
-Przepraszam, myślałam że jest tutaj moja mama-pierwszy raz w jej ustach pojawia się to słowo, a mnie zalewa fala uczuć do tej małej i jej mamy.
-Nie było jej na noc?-staram się nie pokazywać strachu, ale przerażenie ogarnia moje serce,nie wiem gdzie mogła się udać po tym co jej zrobiłem.
-Jak pojechałam z Wami na zawody, spakowała nasze rzeczy,a potem -przerywa siadając przy mnie-miałam nadzieję że jest tutaj z Tobą.
-Była wieczorem, ale wyszła.Myślałem że poszła do Was-kłamię, nic nie myślałem zasnąłem pijany wykorzystując ją najpierw w najgorszy możliwy sposób.
-Nie chcesz nas więcej oglądać , prawda?- patrzę na nią i widzę jak przełyka łzy.
-Co Ty mówisz Laura, to wcale nie tak.
-Ona nie chciała kłamać, to ja ją namówiłam.
-Nie myśl teraz o tym.
-Chciałam tylko żebyś ją tak mocno pokochał żeby ta informacja nie robiła dla Ciebie żadnej różnicy, dlatego prosiłam ją żeby nic nie mówiła.Chciałam żeby w końcu była szczęśliwa-łzy spływają jej po buzi ,a ja nie mam pojęcia co odpowiedzieć.Przytulam ją do siebie ,a ona mocno ściska moją szyję.
-Nie płacz , mała.Wszystko się ułoży.
-Żeby się ułożyło musisz ją kochać-szepcze-Kochasz ją Richard?
Podnosi na mnie wzrok i patrzy na mnie tymi samymi błękitnymi oczami jak Natalia.
-Kocham-pierwszy raz zdaję sobie z tego sprawę i uśmiecham się-Dziękuję.Jesteś o wiele mądrzejsza niż ja, wiesz?
-Wiem -śmieje się przez łzy-poszukamy jej razem?
-Poczekaj ubiorę się tylko.
-Może weź szybki prysznic , strasznie śmierdzisz alkoholem-rzuca tylko,a ja wybucham śmiechem.
                                                                                 Natalia
-Wstawaj piękna-Markus nachyla się nade mną kładąc na łóżku ubrania.
-Skąd to masz?
-Byłem u Andreasa, w mojej koszulce na śniadanie nie zejdziesz.A Twoja sukienka nie wygląda dzisiaj zbyt ciekawie.
Wpatruję się w pognieciony kawałek materiału i przypominam sobie wczorajszy wieczór.
-Dziękuję kolejny raz, Laura jeszcze spała?
-Nie było jej, nie pytałem gdzie jest.
Ogarnia mnie strach, gdzie mogła iść z samego rana.Biorę szybki prysznic i po kilku minutach schodzimy razem na śniadanie.
-Gdzie jest Laura?-dopadam do Andreasa , siadając przy nim i chłopakach.
-Powiedziała że idzie coś załatwić-rzuca szybko wpatrując się w Markusa-dlaczego u niego spałaś?
-Jak  załatwić?To dwunastolatka Andreas, co ona może chcieć załatwić?-ignoruję jego pytanie.
-To czego nie potrafią załatwić dorośli-wybucha śmiechem Stephan, wskazując ręką na wejście.Obracam się gwałtownie i otwieram oczy ze zdumienia, Laura wchodzi do restauracji z uśmiechem na ustach , trzymając Richarda za rękę.
-Ona jest niesamowita-śmieje się Andreas.
-Martwiłam się o Ciebie-przytulam ją szybko do siebie, gdy podchodzą.
-A ja o Ciebie,wiesz?Zniknęłaś na całą noc-mówi z wyrzutem.
-Przepraszam- Richard staje na przeciwko mnie, spoglądając mi w oczy -byłem idiotą.
Przyciąga mnie do siebie ,nie czekając na moją odpowiedz , delikatnie dotyka ustami moich ust, a ja rozpływam się ze szczęścia oddając pocałunek.Jednak gdzieś w głowie mam wydarzenia ostatnich godzin i nie jestem do końca przekonana co mam zrobić.Jestem szczęśliwa w jego ramionach, ale ciągle myślę o tym jak mnie wczoraj potraktował.
-No nareszcie-wybucha śmiechem Ewa siadając przy stoliku z Kamilem.
-Co Ci strzeliło do głowy Laura?-odsuwam się od niego po chwili i patrzę na młodą.
-No kiedy Wy nie potraficie sami się dogadać-patrzy na mnie i widzę jaka jest szczęśliwa widząc nas razem.
-Ciężko poradzić sobie bez dwunastolatki-śmieje się Kamil-ona wszystko za Was załatwia?
-Gdybyś wiedział jacy oni są nieznośni w pojedynkę-rzuca poważnie młoda-też byś za nich wszystko załatwił.
-Oj to fakt-wybucha śmiechem Andreas, a ja zauważam że Markus szybko się oddalił.Chyba niepotrzebnie  zwróciłam się do niego w nocy, dając mu kolejną nadzieję.
-Przepraszam na chwilę-rzucam szybko,zrywając się od stolika,a  całe towarzystwo patrzy na mnie z zaskoczeniem.Dopadam Markusa już w windzie, wpycham się pomiędzy zamykające się drzwi i jadę z nim na górę.
-Co tutaj robisz Natalia?-pyta patrząc mi w oczy.
-Dlaczego poszedłeś?-odpowiadam pytaniem na pytanie.
-Powiedzmy że nie chciałem Wam przeszkadzać.Wydawało mi się że niepotrzebne Wam towarzystwo.
-Przepraszam , Markus.
-Daj spokój, byłem pewny że wystarczy jedno jego słowo i znów z nim będziesz.
-Nic na to nie poradzę-wychodzimy z windy i staję z nim pod jego pokojem-Ja jestem Ci bardzo wdzięczna za te ostatnie godziny,byłeś przy mnie gdy Cię potrzebowałam,mimo że nigdy za bardzo się nie dogadywaliśmy, ale..
-Wiem, wiem nie jestem nim Natalia.
-Naprawdę chciałabym żebyś był moim przyjacielem.
-Żebyś miała do kogo przyjść , jak Richie się Tobą znudzi?-patrzy na mnie , a ja widzę złość w jego oczach.
-Szkoda że tak myślisz Markus-rzucam i  wchodzę z powrotem do windy.
-Przepraszam-Markus chwyta mnie szybko-przecież wiesz że nic się nie zmieniło , że przyjaźń z Tobą mi nie wystarcza -delikatnie dotyka ręką mojej twarzy ,zanim orientuję się co się dzieje składa na moich ustach pocałunek i  odchodzi.Zjeżdżam na dół i zamyślona siadam przy wszystkich.
Widzę pytanie w oczach Richarda, ale nie odzywam się, powiem mu w pokoju gdzie spędziłam ostatnią noc, nie chcę kolejnych problemów.
-Masz ochotę obejrzeć nasz trening?-rzuca Andreas w kierunku Laury, a jej śmieją się oczy-Ktoś chyba musi sobie coś wyjaśnić.Richard Ty chyba dzisiaj odpuścisz?
-Odpuszczę-śmieje się Richie-mam ważniejsze sprawy.
Chwyta mnie za rękę i idziemy w milczeniu w stronę windy,wiem że za chwilę muszę podjąć decyzję co dalej.Nie wyobrażam sobie życia bez niego,ale nie wyobrażam sobie również że jego wczorajsze zachowanie mogłoby się powtórzyć.