21

                                                                         Natalia
Kolejne dni minęły nam szybko , większość czasu spędzałyśmy na zwiedzaniu okolicy lub zakupach z Seliną. Cieszyłam się że dogadałyśmy się tak szybko , a co najważniejsze że obie z Laurą znalazły wspólny język.Martwił mnie tylko fakt że była kolejną osobą którą musiałam okłamać.
-Spakowana?-Richard siada przy mnie na tarasie z kubkiem kawy.
-Przez Twoją siostrę potrzebuję chyba dodatkowej walizki-wybucham śmiechem.
-Cieszę się że się dogadałyście, tylko mam wrażenie że przez ostatnie dni więcej czasu spędziłaś z nią niż ze mną-udaje obrażonego, a ja przytulam go do siebie.
-Przynajmniej odpocząłeś trochę ode mnie i nie znudzisz się mną tak szybko.
-Nawet tak nie mów, Tobą nie idzie się znudzić-całuje mnie w czubek głowy -zawołaj Laurę , musimy się zbierać.

Po chwili ładujemy się już do samochodu Christiana który ma nas odwieźć na lotnisko.
-Mam nadzieję że zobaczymy się niedługo-Selina ze śmiechem obejmuje Laurę i po chwili zwraca się do mnie-nigdy bym nie pomyślała że dogadam się z jego dziewczyną.Byłam pewna że będzie tak samo głupia jak on.
-Selina-warczy na nią Richard , a ja wybucham śmiechem.
-No co?Spróbuj tylko to zepsuć Richie,osobiście Cię zabiję.
-Nie zepsuje , możesz być tego pewna-śmieje się Richard i mam wrażenie że to ja mogę być osobą która to wszystko zniszczy.
                                                                          Richard
-Ale się za Tobą stęskniłam-śmieje się Natalia,znikając w objęciach Andreasa na lotnisku , a ja cieszę się że to za nim ,a nie za Markusem który stoi z boku z Karlem i wpatruje się w nią.
-Ja za Wami też, nie masz go jeszcze dość,po tylu dniach razem?-mruga do niej.
-Selina zadbała o to żebym jej prawie nie widywał-śmieję się ,porywając ją do siebie,bo widzę że Markus już się do niej zbliża.
-Za mną też tęskniłaś, piękna?-doskakuję do niego ,ale Natalia wciska się pomiędzy nas.
-Prosiłam żebyś dał mi spokój Markus-patrzy mu prosto w oczy .
-Kiedy ja nie potrafię zapomnieć smaku Twoich ust-uśmiecha się do niej, a moja pięść skutecznie ląduje na jego twarzy.
-Daj spokój Richard -Natalia przytrzymuje mnie , obejmując mnie mocno.
-Zabije go kiedyś-warczę tylko.
-Poradzę z nim sobie sama-mówi cicho oplatając moją szyję rękami-mówiłam że nie chcę żeby były problemy w drużynie.
-On nie może ciągle..
-Uspokój się-zamyka mi usta pocałunkiem, wtulając się we mnie całym ciałem-to z Tobą jestem, nie z nim.
                                                                 Natalia
Miałam wrażenie że jeszcze chwila i sytuacja na lotnisku wymknie się z pod kontroli,dobrze że w porę udało mi się uspokoić Richarda , nie jest mi potrzebny rozgłos wokół mojej osoby.Wiem że muszę jakoś poradzić sobie z Markusem , przecież to nie może zawsze tak wyglądać.
-Pogadam z nim , dobrze?-podnoszę się ze swojego fotela w samolocie.
-Chyba jednak wolę żebyś się do niego nie zbliżała.
-Daj spokój Richard jesteśmy w samolocie, nie rzuci się tutaj na mnie-uśmiecham się szukając wzrokiem Markusa.Widzę go razem z Karlem kilka rzędów dalej i przeciskam się do niego.
-Zostawisz nas na chwilę Karl?-pytam tylko i siadam przy Markusie , gdy Karl idzie zająć moje miejsce.
-A jednak się stęskniłaś?-Markus próbuje chwycić moją rękę, ale odsuwam ją szybko.
-Nie , nie stęskniłam się.Dlaczego się tak na mnie uparłeś?
-Bo jesteś inna niż wszystkie-śmieje się.
-Ale nie będę z Tobą.Możesz dać mi spokój?
-A Ty myślisz że ile on z Tobą wytrzyma?Naprawdę wierzysz że będzie z Tobą na zawsze?To nie ten typ, Natalia.
-Nie Twoja sprawa Markus-prycham ze złością, żałując że tu podeszłam.
-Będziesz płakać przez niego, zobaczysz-wpatruje się we mnie intensywnie-On tylko się Tobą bawi,on zniszczy Ci życie.
-Każdy może je zniszczyć, Markus.On , Ty , ja sama.Ja już zdecydowałam.
-On na Ciebie nie zasługuje,Natalia-chwyta mnie za ręce jeszcze raz i patrzy mi w oczy.
-A może to ja nie zasługuję na niego?-pytam smutno-może nie zasługuję na żadnego z Was?
-Nie mów tak.
-Proszę tylko żebyś uszanował moją decyzję.
-Mam uszanować to że wybrałaś jego?
-Od początku liczył się tylko on.Nikt inny tylko on.I zostanie tak na zawsze, Markus.
-Nawet wtedy gdy się Tobą znudzi?-pyta ze złością.
-Nawet wtedy-rzucam tylko i odchodzę  czując na sobie jego wzrok.Siadam przy Richardzie ciągle mając w głowie słowa Markusa.Czy tylko zazdrość nim kierowała kiedy ostrzegał mnie przed Richardem, czy jest tak naprawdę?Czy potrafi tak dobrze udawać i tylko się mną bawi?Tylko po co miałby to robić.Chyba nie jest aż tak nieodpowiedzialny żeby rozwalać nam życie dla chwilowej rozrywki.