Prolog

                                                                                 Natalia
Moje życie rozsypało się wtedy ,kiedy tak naprawdę dopiero powinno się zacząć,wtedy kiedy koleżanki ze szkoły zaczęły spotykać się z chłopakami i biegać na imprezy.
Miałam 15 lat gdy urodziłam Laurę. Cały mój ułożony świat legł w gruzach.Nie chciałam jej , nie potrzebowałam, miałam wrażenie że zabrała mi wszystko.Piłam, kradłam i staczałam się na samo dno.Pewno gdyby nie rodzice ,zabraliby ją ode mnie.Tego własnie wtedy chciałam.Żeby ktoś mnie od niej uwolnił.Dopiero po pewnym czasie , gdy Laura miała już może dwa latka zrozumiałam że nie jest niczemu winna.To ja nawaliłam , a nie ta mała bezbronna istotka.Wiedziałam że muszę się wziąć w garść , jak nie dla siebie to dla niej.Skończyłam szkołę,zapisałam się na zaoczne studia i znalazłam dość dobrą  pracę.Gdy Laura miała 10 lat zostałyśmy same.Życie rozsypało mi się po raz kolejny gdy moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.Wiedziałam że nie mogę poddać się po raz drugi, musiałam być silna dla niej.

Komentarze

  1. Camille19 października 2017 18:02

    Po tym krótkim wstępie, mogę stwierdzić, że zapowiada się ciekawa historia. Widzę, że ani Natalii ani jej córki życie nie rozpieszcza. Zastanawia mnie, jak będą teraz wyglądać ich relacje. Skoro to w zasadzie rodzice Natalii, wychowali jej córkę. Na pewno Laurze nie będzie łatwo, pogodzić się z ich stratą.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

43

                                                                        Natalia -Tęskniłam za rozmowami z Tobą-Selina wpatruje się we mnie z uśmiechem,jest środek nocy ,a my ciągle nie potrafimy się nagadać. -Ja też, ale nie potrafiłam się przemóc żeby do Ciebie zadzwonić.Wszystko co tylko wiązało się z Twoim bratem wywoływało ból nie do zniesienia. -A teraz?Przestało już boleć? -Teraz wydaje mi się że ten ból jest częścią mojego życia.Pogodziłam się z tym,chyba nie miałam wyjścia-spoglądam na śpiącą Lenę i uśmiecham się smutno. -Pewno nie było Ci łatwo? -Gdyby nie Andreas i jego mama,nie mam pojęcia co by się stało.Pierwsze miesiące były najgorsze, robiłam wszystko żeby się jej pozbyć.Nie chciałam jej,Andreas zmuszał mnie do jedzenia ,większość i tak zwracałam od razu.Dopiero w Willingen,gdy prawie ją straciłam,,zrozumiałam że ją kocham. -Co teraz,Natalia?Co z moim bratem? -Nic,Selina.My nie potrafimy być ze sobą. -Daj spokój, bez siebie też nie. -Niepotrzebnie mnie znalazła
Czytaj więcej

47

                             Natalia -Dziękuję  Ci bardzo  Andreas -wpadam że złością do swojego  pokoju  i rzucam się na przyjaciela. -Nie  ma za co kochana-wybucha śmiechem  jakby w ogóle nie widział mojej wściekłości . -Myślałam że jesteś po mojej stronie-patrzę na niego z wyrzutem. -Raczej po Waszej , no nie złość  się-przytula mnie do siebie i całuje w czoło. -Dlaczego to zrobiłeś?- siadam na łóżku  podciągając nogi pod brodę. -Kochacie się Natalia, to chyba wystarczający powód. -Seks niczego nie zmienia Andreas,nie będziemy razem. -Nie wydaje Ci się że  już wystarczy?Że  już dość się wycierpiałaś? -Przypominam Ci przez kogo . -Przez Waszą  głupotę i przez głupie niedomówienia . -Nieważne  Andreas.Chcę zostać sama-patrzę za nim jak wychodzi i zastanawiam się co robić.Nie da się ukryć że kocham Richarda całym sercem , nie wyobrażam sobie życie bez niego,nie potrafię bez niego w ogóle funkcjonować,jest mi potrzebny w każdej sekundzie, mam wrażenie że bez niego nawet oddy
Czytaj więcej