42

                                                                  Natalia
Kolejny poranek wyglądał tak jak poprzedni, wstałam wyspana , a Lena była nakarmiona.W pokoju roznosił się zapach kawy , a Markus całował delikatnie moje usta.Ze zdziwieniem stwierdziłam że zaczynają podobać mi się takie pobudki.
-Kawa do łóżka?-uśmiecham się, przeciągając się i zabieram Markusowi kubek z rąk.
-Zasługujesz, na tę kawę do łóżka i na wszystko inne.
-Jesteś tego pewny?-śmieję się.
-Jestem od bardzo dawna, wiesz o tym-odgarnia mi włosy z twarzy, spoglądając mi w oczy i dodaje cicho-kocham Cię, prawie od samego początku.
Zabiera mi kubek i odstawia na podłogę,przytula mnie do siebie ,  a ja chowam twarz w jego ramionach, tak bardzo chciałabym mu powiedzieć to samo.Ale nie mogę,nie jestem na razie w stanie obdarzyć go uczuciem. Kilka łez spływa z moich oczu gdy podnoszę wzrok.
-Wiesz że nie mogę powiedzieć Ci tego samego i nie mam pojęcia czy kiedykolwiek będę mogła.
-Wiem, ale powiedziałem Ci już dawno że będę czekał,jesteś tego warta.Tydzień, miesiąc , rok ile będzie trzeba.

Gdy po jakimś czasie siedzimy razem przed domem nic nie zapowiada katastrofy, Laura z Julią zabrały Leną na spacer,a ja leżę na huśtawce opierając głowę na kolanach Markusa.Słyszę odgłos otwieranej furtki, a Markus szybko pochyla się nade mną i całuje mnie zachłannie, obejmuję jego szyję rękami i oddaję pocałunek.Gdy słyszę wściekły głos Seliny,odsuwam się szybko patrząc na nią w szoku.
-Cieszę się że przynajmniej Ty się dobrze bawisz-staje na przeciwko mnie , a ja zamieram zeskakując z huśtawki.
-Co Ty tutaj robisz?-patrzę jej w oczy modląc się w duchu, żeby dziewczyny  jeszcze nie wracały.
-O to samo powinnam zapytać Ciebie.Jak długo się tu ukrywasz?-rzuca wściekła,a w drzwiach domu pojawia się Andreas.
-Od początku-mówię cicho.
-Naprawdę już o nim zapomniałaś?-pyta smutno-naprawdę nie możesz mu wybaczyć ?
Spoglądam na nią zdając sobie sprawę że nic nie wie,że Richard nic jej nie powiedział.
-Zostawimy Was same-rzuca tylko Andreas podchodząc i ciągnie za sobą Markusa.
-Poszukaj dziewczyn, proszę-mówię cicho i siadamy z Seliną na huśtawce-Ty nic nie wiesz?Nic Ci nie powiedział?
-O czym Ty mówisz?
-To on nie wybaczył mi Selina, ja wybaczyłam mu już dawno temu-spogląda na mnie nic nie rozumiejąc-to ja spieprzyłam,nie on.Byłam pewna że już wiesz.
-To niemożliwe,Natalia.
-Wtedy w Wiśle,gdy zobaczyłam go w tym klubie,jedyną osobą z którą chciałam rozmawiać był Markus.Byłam załamana ,a on był przy mnie...
-Nie kończ,nie chcę tego słuchać.
-Przepraszam że ciągle myślałaś że to Twój brat.
-Bo to prawda,Natalia, cokolwiek byś nie zrobiła.Nic by się nie wydarzyło gdyby on nie poderwał tej panny.
-On tak nie myśli Selina.Kolejny raz potraktował mnie jak rzecz,gdy mu powiedziałam o wszystkim.Kolejny raz oddał mnie Markusowi jak zużytą zabawkę.
-Mamusiu ktoś tu jest bardzo głodny-radosny krzyk Julii rozlega się od furtki ,a ja już wiem że kilka miesięcy ukrywania się poszło na marne.Teraz nie będę miała już innego wyjścia jak powiedzieć wszystkim prawdę.Zeskakuję z huśtawki i zabieram z jej rąk małą.Staję przed nic nie rozumiejącą Seliną i uśmiecham się.
-Poznaj Lenę.
-Przepraszam, pójdę lepiej po mleko-Julia znika szybko w drzwiach domu,zostawiając nas same.
-Lenę?Czy to..-przerywa wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami.
Kiwam tylko głową z powrotem siadając przy niej,wiem że nie zachowa tego dla siebie , ale muszę przynajmniej spróbować.
-Możesz nikomu  nie mówić?
-Zwariowałaś?-wybucha śmiechem po chwili,wyciągając telefon-teraz wszystko musi się ułożyć.
-Nic się nie zmieni Selina.On nie chce ze mną być.
-On o niczym innym nie mówi,od Twojego odejścia nie był z żadną inną.
-Nie mów mu przynajmniej o Lenie.Proszę .To ja powinnam sama mu o tym powiedzieć.
-Powinnaś zrobić to już dawno temu-widzę jak wybiera jego numer i wsłuchuje się w sygnał-Jestem u Andreasa, przyjedź tu rano-rzuca tylko i się wyłącza.
-Dziękuję że mu nie powiedziałaś-mówię tylko cicho ,zastanawiając się w jaki sposób stąd zniknąć.
-Nie myśl nawet o tym-śmieje się jakby czytając mi w myślach-mam nadzieję że masz miejsce w pokoju bo nie odstąpię Cię na krok.Nie znikniesz kolejny raz.
-Znikasz kolejny raz?-Andreas staje przy mnie z Markusem zabierając mi Lenę z rąk.
-Richard będzie tu rano-rzuca Selina-a ja zamierzam jej pilnować do tego czasu.
Andreas spogląda na mnie, a ja wpatruję się we wściekłego Markusa.
-Ja chyba znów przestałem Ci być potrzebny-odwraca się i odchodzi, a ja po chwili biegnę za nim chwytając go za rękę.
-Wiedziałeś Markus, od zawsze wiedziałeś że nie potrafię przestać o nim myśleć.-staję patrząc mu prosto w oczy.
-Jeszcze parę tygodni i udałoby nam się.Zapomniałabyś.
-Może, nie mam pojęcia czy by tak było.
-Znowu mu wybaczysz.On traktuje Cię jak zabawkę.
-Nigdy z nim już nie będę Markus.Ale Andreas ma rację, on musi dowiedzieć się o Lenie.
-Wystarczy jedno jego słowo, dobrze o tym wiesz.
-Zaczęłam pomału układać sobie życie z samymi dziewczynami,nie chcę kolejny raz przez to przechodzić.
-Sama nie wierzysz w to co mówisz ,Natalia-a ja mimo wszystko wiem że ma rację, patrzę za nim jak odchodzi i czuję piekące łzy pod powiekami.Z całych sił walczę żeby się nie rozpłakać, ale na samą myśl o tym że za kilkanaście godzin będę musiała spojrzeć Richardowi w oczy robi mi się słabo.