33

                                                                     Natalia
Całą noc przepłakałam w samochodzie, cieszyłam się tylko ,że Laura zasnęła i nie musiała tego oglądać.
-Chcesz się widzieć z Seliną, czy mam Cię wysadzić przy jakiejś stacji?
-Jego nie powinno tu jeszcze być,a jej bardzo na tym zależało, Andreas.
-Wiesz że nie musisz tego robić.
-Lubię ją,to nie jej wina.
Podjeżdżamy pod dom jego rodziców chwilę po siódmej rano,Selina wybiega od razu gdy tylko słyszy na podjeździe nasz samochód.Przytula mnie do siebie i już po chwili obie toniemy we łzach.
-Nienawidzę go, jak mógł to tak spieprzyć-rzuca ze złością.
-Daj spokój Selina,to Twój brat-odsuwam się od niej spoglądając jej w oczy-mogę zabrać swoje rzeczy?Nie chcę być tutaj zbyt długo.
-Wejdźcie przynajmniej na kawę, proszę-patrzy na mnie błagalnym wzrokiem.
-Na kawę możemy sobie chyba pozwolić Natalia, oni nie dojadą tu tak szybko-Andreas z Laurą stają przy nas , a ja kiwam tylko głową.
Wchodzimy całą czwórką do domu,ból rozrywa mi serce bo wiem że robię to ostatni raz w życiu , już nigdy tu nie przyjadę.
-Przepraszam Cię za niego Natalia-mama Richarda patrzy na mnie ze smutkiem przyciągając mnie do siebie.
-Dlaczego wszyscy mnie za niego przepraszacie?To nie jest Wasza wina-próbuję się zaśmiać ale słabo mi to wychodzi-Gdzie Christian?
-Wyjechał gdzieś dwie godziny temu, nie mam pojęcia gdzie-rzuca Selina siadając przy mnie.
Wpatruję się w kubek  postawiony przede mną przez jego mamę i na sam zapach kawy robi mi się niedobrze.Przełykam ślinę próbując zapanować nad coraz większymi mdłościami ,niestety nie udaje mi się to.Wybiegam szybko z pokoju , mając tylko nadzieję że zdążę dobiec do łazienki.
-Źle się czujesz?-mama Richarda wpatruje się we mnie zmartwiona gdy siadam z powrotem przy stole.
-Chyba zaszkodził mi wczorajszy obiad-rzucam szybko , nie patrząc jej w oczy.
-Wczorajszy obiad zwróciłaś zaraz po nim, z tego co mówiła Ewa-mam wrażenie że on wie,że zdaje sobie sprawę z tego co mi jest.
-Nie macie z Ewką lepszych tematów do rozmów-prycham-to pewno sobotnie wino,za dużo go było.
-Na pewno?-Selina próbuje dalej drążyć temat.
-Tak, nic mi nie jest-podnoszę się szybko słysząc podjeżdżający samochód.
-To pewno Christian-rzuca szybko Selina nie patrząc mi w oczy, a ja już wiem że mnie okłamała.
-Okłamałaś mnie Selina, zaufałam Ci -patrzę na nią z wyrzutem ciągnąc Laurę do wyjścia.
-Porozmawiaj z nim mamo-Laura pierwszy raz w życiu mi się sprzeciwia, wyrywając się, siada przy Andreasie i patrzy mi w oczy-nie wyjdę stąd dopóki z nim nie porozmawiasz.
-Nie przesadzaj Laura-patrzę na nią wściekła,ale nie chce się ruszyć.
-Mamo, proszę Cię-widzę łzy w jej oczach -wiesz że tak rzadko o coś proszę.
-Możesz mnie prosić o wszystko,ale nie o to-rzucam tylko gdy słyszę otwierające się drzwi.
-Porozmawiaj ze mną-słyszę za plecami jego głos, jego ręce ciągną mnie przed dom.
-Nie mamy o czym ze sobą rozmawiać, Richard-staję przed nim patrząc mu w oczy.
-Daj mi się wytłumaczyć.
-Co chcesz mi tłumaczyć?Że wystarczył jeden weekend beze mnie, żeby inna Cię całowała?Że byłeś pijany?Że to tylko tak wyglądało?-jestem wściekła,choć wiem że nie mam prawa, to ja zrobiłam coś znacznie gorszego-nie chcę tego słuchać, zawołaj proszę Laurę , nie chcę nawet na Ciebie patrzeć.
Odwracam się zbiegając po schodach, gdy przyciąga mnie do siebie z powrotem, jego ręce ocierają mi łzy z twarzy , jego usta dotykają moich, a ja znowu rozpływam się pod jego dotykiem.Po chwili przypominam sobie to co się stało i odpycham go od siebie.
-Nigdy do Ciebie nie wrócę, Richard.Nigdy więcej się mną nie pobawisz.Wszyscy się mylili co do Ciebie, w ogóle się nie zmieniłeś.Tylko Markus miał rację-wiem że nie powinnam tego mówić, widziałam jak jego twarz wykrzywił grymas bólu,ale wiedziałam  że tylko wspomnienie o Markusie pozwoli mi stąd odejść.
Podchodzę pod samochód Andreasa czując na sobie jego wzrok, odpalam szybko papierosa, wiedząc że nie powinnam teraz tego robić,po chwili słyszę trzask zamykanych drzwi , a przy mnie staje Laura z Andim.
-Nie powinnaś palić-Andreas patrzy na mnie z wyrzutem, zabierając mi papierosa i rzucając go na ziemię.
-O czym Ty mówisz?
-Dobrze wiesz , o czym mówię Natalia.
-Jedźmy stąd -prycham szybko sięgając do klamki, gdy Selina łapie mnie za rękę.
-Przepraszam, miałam nadzieję że jak porozmawiacie wszystko się ułożyNie chciałam Cię okłamać.
-Daj spokój, najpierw ja Ciebie, teraz Ty mnie-kręcę głową chcąc wejść do samochodu.
-Spotkamy się jeszcze?
-Nie sądzę Selina.Lubię Cię , ale za bardzo przypominasz mi swojego brata-przytulam ją szybko do siebie i rzucam jeszcze-nie martw się, może następna nie będzie taka zła.
-Nie będzie Tobą, dobrze o tym wiesz-słyszę jak przełyka łzy i szybko znikam w samochodzie nie chcąc rozpłakać się razem z nią.
                                                                          Richard
Jej słowa były gorsze niż gdybym dostał od niej w twarz.Tylko Markus miał rację, miałem wrażenie że doskonale zdawała sobie sprawę że to stwierdzenie zaboli mnie najbardziej.Patrzę na nią jak kręci głową , przytula Selinę i znika w samochodzie.Już po chwili moja siostra staje przy mnie i rzuca ze złością.
-Nie wiem jak to zrobisz, ale masz ją tak długo błagać o wybaczenie , aż Ci wybaczy.
-Wiem o tym , tylko nie mam pojęcia gdzie ona się wybiera.
-Dowiedz się, zrób wszystko żeby do Ciebie wróciła.
-Przepraszam , mała.Wiem że zawaliłem.
-Mnie nie musisz przepraszać.To jej zniszczyłeś życie-wybucha płaczem i znika na górze, nie poprawiając mi już i tak podłego nastroju.